เมื่อเช้าเดินออกไปหน้าบ้าน ก็พบว่าตู้จดหมายมีซองกระดาษยัดไว้หนึ่งซอง
ทีแรกคิดว่าเป็นโฆษณาขายของจากห้างที่เผลอไปกรอกที่อยู่ให้เขาไว้ซะอีก
ที่ไหนได้พอหยิบออกมา ก็เห็นประทับตรา AIRMAIL และมีแสตมป์ที่ไม่คุ้นตา
โอ้ว ของนอกนี่หว่า!
พอแกะดูก็เห็นการ์ดอวยพรใบเบ้อเร่อ (ลองเทียบกับขนาดกำแพงข้างหลังดู)
ข้างในมีตัวการ์ตูนน่ารักงุงิ พลิกดูอีกด้านก็พบคำอวยพรที่เขียนด้วยปากกา
ใจความข้างในบอกว่า “นี่เป็นการ์ดอวยพรงานแต่งใบแรกในชีวิตของผม..”
ครับ.. ตั้งแต่เกิดมา ผมเองก็เพิ่งเคยได้รับการ์ดอวยพรแต่งงานเหมือนกัน
แล้วก็ตามด้วยข้อความอีกสองสามย่อหน้า ตามด้วยจุดๆๆ…. ไปจนหน้าสุดท้าย
เจ้าของลายมืออ้างว่า “ไม่รู้จะเขียนอะไรดี” เลยใส่จุดๆๆ ไปให้มันเต็มทุกหน้า
(ถ้าเป็นผมจะอวยพรผู้ชายด้วยกันก็คงไม่รู้จะเขียนอะไรดีเหมือนกันแฮะ)
เอ๊ะ หรือว่าการที่ใส่จุดๆๆ ให้ครบทุกหน้านี่เพราะกลัวผมจะเอาไปใช้ต่อวะ 
หน้าสุดท้าย เจ้าของลงชื่อ.. mk (ชื่อเดียวกับร้านสุกี้ที่ไปกินบ่อยๆ ตรงโลตัส)
ผมอ่านแล้วก็ยิ้ม ยิ้มแล้วก็ส่งให้โบว์ แล้วก็เอามาดูเองอีกรอบ แล้วก็ยิ้ม…
ก่อนจะเก็บใส่ซองอีกครั้ง ก็ลองเอานิ้วโป้งถูๆ ตรงหน้าที่เป็นตัวการ์ตูน
โอ้ว.. กากเพชรร่วงกระจาย 
ขอบคุณครับ mk
ขอบคุณสำหรับไมตรีอันน่ารักครั้งนี้ครับ ..ไว้แต่งงานเมื่อไหร่บอกด้วยนะ
จะได้ส่งกากเพชรไปเยอะๆ