ตอนไปกระบี่กะเพื่อนพี่น้องในฟอนต์เมื่อเดือนมีนาที่ผ่านมา
ก็กะว่าจะถ่ายมิวสิกคู่กันสองคน โดยร้องเพลง “ดาหลา”
แล้วก็ไม่ว่าจะไปไหน ไปกินเตี๋ยวกินติมที่ไหน
ก็ “ว่าจะ” ถ่ายเราสองคนยืนตัวเล็กๆ แล้วขยับปากร้องเพลงกัน
แล้วเอามาตัดต่อให้มันหลากหลายๆ หน่อย
ที่ไหนได้พอแกะแผ่นออกมาดู เฮ้ย ทำไมมันดูน่าเบื่อขนาดนี้เนี่ย 
นึกถึงตอนที่เราไปดูพรีเซนต์งานแต่งตามโรงแรมของเพื่อนหรือพี่แต่ละคน
พอถึงตอนดนตรีพรีเซนต์ขึ้นฉายบนจอเนี่ย แขกก็จะเริ่มคุยกัน
และอาศัยจังหวะตอนที่ไฟมันหรี่นั้น ตักกุ้งในจานกินซะเลย! (นิสัยส่วนตัว :30:)
เออเนอะ.. ทำไมพรีเซนต์มันต้องย้าวยาว และโรแมนติกเว่อร์ซะขนาดนั้น
ในเมื่อในชีวิตจริงเราก็ไม่ได้จะต้องย้อนรำลึกความหลังหรือซึ้งอะไรกันมากมาย
ดังนั้นโครงการที่ว่าจะทยอยถ่ายภาพคู่ร้องเพลงแล้วเอามาตัดต่อเรียงกันจึงพับไป
เปลี่ยนเป็นการเล่าเรื่องด้วยการ์ตูนแทน และหาวิธีหลอกบังคับให้คนตั้งใจดูให้ได้
ไอ้วิธีคิดแบบนี้นี่ ดูแล้วเหมือนทำเว็บส่งลูกค้ายังไงก็ไม่รู้สิ
แต่คิดได้ก็คิดไป ตอนนั้นพอจะทำเข้าจริงๆ ก็ไม่ค่อยมีเวลาแฮะ!
เพราะยิ่งใกล้งานแต่งเท่าไหร่ งานเว็บก็ดันยิ่งกระชั้นเข้ามาเหมือนกัน
เลยต้องแบ่งไปทำงานหาเงินก่อน จนมาถึงช่วงท้ายๆ ใกล้ๆ งานแต่งแล้ว
ก็เลยค่อยมานั่งอัดเสียง(ไม่กล้าอัดตอนคนอยู่เยอะๆ ด้วย.. เขิน)
แล้ววาดการ์ตูนลงไป ออกมาเป็นพรีเซนต์แนวการ์ตูนสารคดีสั้นๆ
แค่ ๓ นาทีก็จบแล้ว เห็นมะ สั้นจริงๆ
ระยะเวลาเท่านี้นี่วัดจากความอดทนในการตั้งใจดูของตัวเองล้วนๆ เลยนะครับ
และแล้ว พอเสร็จสรรพ ก็ออกมาเป็นแบบนี้ครับ!
//แก้ไข 23 เม.ย.54 ย้ายวิดีโอมายูทูบหลังจาก Google Video ปิดบริการ (แอน)
เวอร์ชันที่เปิดในงานวันที่ ๑ จะไม่มีภาพปิดท้ายนะครับ เป็นจอสีดำเฉยๆ
เพราะเพิ่งมาเพิ่มเอาในวันที่ ๙ (ถ้าดูแล้วจะรู้เอง)
ซึ่งผลตอบรับออกมาดีมากทั้งสองงาน โดยเฉพาะวันที่ ๙
ตอนเปิดดูกัน เห็นน้องโมนาหัวเราะชอบใจออกนอกหน้า ตอนฉากมาริโอ้
แค่นี้ก็คุ้มแล้วววว 