ปกติบล็อกนี้ตั้งความกว้างไว้ไม่เกิน ๕๐๐ พิกเซลนะครับ วิดีโออันนี้อาจจะยาวล้นขอบไปซะหน่อย (ดันทำเป็นไวด์สกรีนตามยูทูบมัน) ถ้าจะดูเต็มๆ ก็กดไปดูที่ยูทูบเลยจ้ะ

ตอนไปกระบี่กะเพื่อนพี่น้องในฟอนต์เมื่อเดือนมีนาที่ผ่านมา ก็กะว่าจะถ่ายมิวสิกคู่กันสองคน โดยร้องเพลง “ดาหลา” แล้วก็ไม่ว่าจะไปไหน ไปกินเตี๋ยวกินติมที่ไหน ก็ “ว่าจะ” ถ่ายเราสองคนยืนตัวเล็กๆ แล้วขยับปากร้องเพลงกัน แล้วเอามาตัดต่อให้มันหลากหลายๆ หน่อย ที่ไหนได้พอแกะแผ่นออกมาดู เฮ้ย ทำไมมันดูน่าเบื่อขนาดนี้เนี่ย นึกถึงตอนที่เราไปดูพรีเซนต์งานแต่งตามโรงแรมของเพื่อนหรือพี่แต่ละคน พอถึงตอนดนตรีพรีเซนต์ขึ้นฉายบนจอเนี่ย แขกก็จะเริ่มคุยกัน และอาศัยจังหวะตอนที่ไฟมันหรี่นั้น ตักกุ้งในจานกินซะเลย! (นิสัยส่วนตัว :30:) เออเนอะ.. ทำไมพรีเซนต์มันต้องย้าวยาว และโรแมนติกเว่อร์ซะขนาดนั้น ในเมื่อในชีวิตจริงเราก็ไม่ได้จะต้องย้อนรำลึกความหลังหรือซึ้งอะไรกันมากมาย ดังนั้นโครงการที่ว่าจะทยอยถ่ายภาพคู่ร้องเพลงแล้วเอามาตัดต่อเรียงกันจึงพับไป เปลี่ยนเป็นการเล่าเรื่องด้วยการ์ตูนแทน และหาวิธีหลอกบังคับให้คนตั้งใจดูให้ได้ ไอ้วิธีคิดแบบนี้นี่ ดูแล้วเหมือนทำเว็บส่งลูกค้ายังไงก็ไม่รู้สิ แต่คิดได้ก็คิดไป ตอนนั้นพอจะทำเข้าจริงๆ ก็ไม่ค่อยมีเวลาแฮะ! เพราะยิ่งใกล้งานแต่งเท่าไหร่ งานเว็บก็ดันยิ่งกระชั้นเข้ามาเหมือนกัน เลยต้องแบ่งไปทำงานหาเงินก่อน จนมาถึงช่วงท้ายๆ ใกล้ๆ งานแต่งแล้ว ก็เลยค่อยมานั่งอัดเสียง(ไม่กล้าอัดตอนคนอยู่เยอะๆ ด้วย.. เขิน) แล้ววาดการ์ตูนลงไป ออกมาเป็นพรีเซนต์แนวการ์ตูนสารคดีสั้นๆ แค่ ๓ นาทีก็จบแล้ว เห็นมะ สั้นจริงๆ ระยะเวลาเท่านี้นี่วัดจากความอดทนในการตั้งใจดูของตัวเองล้วนๆ เลยนะครับ และแล้ว พอเสร็จสรรพ ก็ออกมาเป็นแบบนี้ครับ! […]

แหม บรรยากาศดีจริงๆ เลยตอนนั้น ลองสามารถมีไอ้แบบนี้โผล่มาในงานแต่งงานพิธีก๊ารพิธีการได้ ก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว! ป.ล. กอล์ฟเป็นเพื่อนแอนจากถาปัด แต่งกะไก๋เป็นเพื่อนโบว์จากอักษร เช่นเดียวกับเต้ยเป็นเพื่อนแอนถาปัด แต่งกะบีที่เป็นเืพื่อนโบว์จากอักษรเหมือนกัน ที่เจ๋งคือแก๊งอักษรก็สนิทกันแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้วด้วยนะ ดันมาเสร็จหนุ่มถาปัดโม้ด!!