เคยไหมครับที่ฟังเพลงอะไรครั้งแรกแล้วรู้สึกว่า “เฮ้ย นี่แหละวะ เพลงของกู” ย้ำอีกทีนะครับว่าเป็นการฟังครั้งแรก ไม่ใช่ครั้งที่สองที่สาม ที่คลื่นวิทยุเปิดกรอกหูย้ำๆ จนรู้สึกว่า “เอาวะ เพราะก็ได้วะ” ..และเพลงนี้ ของ Groove Riders ก็ทำได้ (อ่านเนื้อเพลงได้จาก MusicATM จ้ะ)
เมื่อเช้าเดินออกไปหน้าบ้าน ก็พบว่าตู้จดหมายมีซองกระดาษยัดไว้หนึ่งซอง ทีแรกคิดว่าเป็นโฆษณาขายของจากห้างที่เผลอไปกรอกที่อยู่ให้เขาไว้ซะอีก ที่ไหนได้พอหยิบออกมา ก็เห็นประทับตรา AIRMAIL และมีแสตมป์ที่ไม่คุ้นตา โอ้ว ของนอกนี่หว่า! พอแกะดูก็เห็นการ์ดอวยพรใบเบ้อเร่อ (ลองเทียบกับขนาดกำแพงข้างหลังดู) ข้างในมีตัวการ์ตูนน่ารักงุงิ พลิกดูอีกด้านก็พบคำอวยพรที่เขียนด้วยปากกา ใจความข้างในบอกว่า “นี่เป็นการ์ดอวยพรงานแต่งใบแรกในชีวิตของผม..” ครับ.. ตั้งแต่เกิดมา ผมเองก็เพิ่งเคยได้รับการ์ดอวยพรแต่งงานเหมือนกัน แล้วก็ตามด้วยข้อความอีกสองสามย่อหน้า ตามด้วยจุดๆๆ…. ไปจนหน้าสุดท้าย เจ้าของลายมืออ้างว่า “ไม่รู้จะเขียนอะไรดี” เลยใส่จุดๆๆ ไปให้มันเต็มทุกหน้า (ถ้าเป็นผมจะอวยพรผู้ชายด้วยกันก็คงไม่รู้จะเขียนอะไรดีเหมือนกันแฮะ) เอ๊ะ หรือว่าการที่ใส่จุดๆๆ ให้ครบทุกหน้านี่เพราะกลัวผมจะเอาไปใช้ต่อวะ หน้าสุดท้าย เจ้าของลงชื่อ.. mk (ชื่อเดียวกับร้านสุกี้ที่ไปกินบ่อยๆ ตรงโลตัส) ผมอ่านแล้วก็ยิ้ม ยิ้มแล้วก็ส่งให้โบว์ แล้วก็เอามาดูเองอีกรอบ แล้วก็ยิ้ม… ก่อนจะเก็บใส่ซองอีกครั้ง ก็ลองเอานิ้วโป้งถูๆ ตรงหน้าที่เป็นตัวการ์ตูน โอ้ว.. กากเพชรร่วงกระจาย ขอบคุณครับ mk ขอบคุณสำหรับไมตรีอันน่ารักครั้งนี้ครับ ..ไว้แต่งงานเมื่อไหร่บอกด้วยนะ จะได้ส่งกากเพชรไปเยอะๆ
วันนี้คุณปรัชญานั่งประดิษฐ์การ์ดเอง เตรียมไปแจกเพื่อนที่ Stu45 ในงานแต่งบีเต้ยที่อุดร