คราวนี้คราวพ่อเขียนบล็อกบ้าง (เริ่มชินกับการเรียกตัวเองว่าพ่อละ)
พอดีแม่ลงไปทำเสื้ออยู่ข้างล่าง ส่วนพ่อทำงานอยู่ชั้นสอง และนิทานนอนอยู่บนฟูก
แต่เท่าที่ฟังดูแล้ว ลูกไม่ได้หลับเลยนะเนี่ย นอนคุยกะโมบายอยู่ พ่อเลยมาแอบถ่าย
ช่วงนี้นิทานกำลังชอบพูด แต่พูดแบบเด็กทารกนะ คือสื่อสารออกมาด้วยสีหน้าท่าทางเก่งมาก
เริ่มมีเสียงอ้อแอ้ๆ คุยนั่นนี่ มีปฏิกิริยาโต้ตอบกับสิ่งรอบตัวมากขึ้น พ่อมาก็รู้ ยิ้ม เล่นด้วย 
อ้อ ช่วงนี้พ่อแต่งเพลงให้นิทานฟังบ่อยๆ คือพอต้องคุยกะลูกไม่รู้คุยอะไรดี เลยร้องเพลงดีกว่า
แล้วแต่ละเพลงก็ง่ายๆ แค่มองสิ่งรอบๆ ตัว เช่นตุ๊กตา เตียง โต๊ะ เก้าอี้ โมบาย
แล้วหาคำอะไรมาผูกสัมผัสกัน ร้องเป็นทำนองซ้ำๆ ก็ได้ออกมาเป็นเพลงแล้ว เช่น
แต่งเพลงหลอกลูกให้หัวเราะมาเป็นสิบแล้วครับตะกี้ เป็นเพลงง่ายๆ เช่น “นิทานตัวน้อยๆ แก้มย้อยๆ เป็นพวงๆ” (จบ)
— ไอ้แอนนนนน (@iannnnn) May 22, 2012
เพลงหลังอาบน้ำลูก เพิ่งแต่งตะกี้: “เช็ดตัวเช็ดหัวเช็ดหู เช็ดจู๋จู๋ ไม่มี ไม่มี” (จบ)
— ไอ้แอนนนนน (@iannnnn) May 23, 2012
ยังมีอีกเยอะ แต่เอาแค่นี้พอ อาย 