ชีวิตเปลี่ยน

ตามที่แอนได้เขียนไว้เมื่อตอนที่แล้ว ว่าหลังจากวันที่ 14 มีนาคม 2555
ชีวิตของเรา 2 คนจะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล

จากวันนั้นจนวันนี้ผ่านมา 10 วันตั้งแต่นิทานลืมตามาดูโลก พบว่าชีวิตเรา 2 คนเปลี่ยนไปจริงๆ
ตอนอยู่โรงพยาบาล 3 วัน เค้าเลี้ยงให้ แค่ลุกไปให้นมเอง
แต่พอกลับมาบ้าน ต้องเลี้ยงลูกเอง โชคดีมากๆ ที่แม่โบว์ (คุณนลินฟ้า) มาอยู่ด้วยโบว์เลยสบาย
หน้าที่หลักคือการให้นมนิทานอย่างเดียว อย่างอื่นเช่น ซักผ้าอ้อม (วันละ 20 ผืน!)
ทำกับข้าว (ส่วนใหญ่คืออาหารเรียกน้ำนม) อาบน้ำนิทาน พวกนี้แม่ทำให้หมดเลย รวมถึงมาช่วยเลี้ยงด้วย

วันนี้ครบอาทิตย์พอดีตั้งแต่ออกจากโรงบาลและพานิทานกลับบ้าน
ชีวิตโบว์เปลี่ยนสุดๆ โบว์หยุดงาน หยุดทำเสื้อเลย และดูท่าทางคงหยุดอีกเป็นเดือน
ตั้งแต่ลืมตายันหลับตา ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น นอกจากเรื่องลูก

โชคดีที่นิทานเลี้ยงง่าย ไม่งอแงเลย วันๆ หลับอย่างเดียว ตื่นแค่ตอนหิวและฉี่กับอึ๊
3 วันแรกที่กลับจากโรงบาลคุณเธอนอนเกิน 4 ชั่วโมง กินน้อย น้ำหนักลด
ตัวเริ่มเหลือง (ไว้เขียนเกี่ยวกับอาการนี้อีกที อาการตัวเหลืองพบมากในเด็กทารก)
เธอนอนจนหมอต้องบอกให้ปลุกปล้ำมากินทุก 3 ชั่วโมง ลูกชาวบ้านเค้ามีแต่ไม่ยอมนอนงอแง พ่อแม่กลุ้มใจ
แต่นิทานตรงข้ามกับชาวบ้านเพราะเธอไม่ยอมตื่น T^T

ดังนั้นโบว์จึงต้องตั้งนาฬิกาปลุก ให้นิทานกินนมทุก 2-3 ชั่วโมง
พอเธอกินได้ 5 นาที ก็หลับ ต้องคอยเขย่าตัว เขี่ยแก้ม เกาคางให้ตื่น
จะกินนมแต่ละครั้ง ใช้เวลาเป็นชั่วโมง ดังนั้นสภาพโบว์เหมือนซอมบี้สุดๆ
(ข้อดีคือน้ำหนักโบว์ลดลงไป 6 โลแล้ว แต่คงเหลือ 11 โล T^T)

แอนได้โควต้าหยุดทำงานที่บ้านอีกอาทิตย์นึง เลยช่วยกันเช็ดขี้ลูกอย่างสนุกสนาน
เดี๋ยวอาทิตย์หน้าแอนต้องเข้าออฟฟิศแล้ว คงต้องเช็ดคนเดียวแล้ว

ป.ล.มั่นใจว่าปรัชญาอยากทำงานอยู่บ้าน อยู่กับลูกเมียตลอด 24 ชั่วโมงแล้วแหละ
แต่ก็ต้องดูวี่แววกันต่อไปว่าชีวิตพ่อมันแม่มันจะเป็นยังไงต่อ
มั่นใจว่ามันต้องเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ นับจากนี้

ป.ล.(อีกที) ถึงชีวิตเปลี่ยนแต่ก็มีความสุขนะ เห็นลูกนอนตัวเล็กๆ ในเตียง
ปกติรักแม่อยู่แล้ว งานนี้รักเพิ่มขึ้น 8 เท่าเลย