Tag: งานผู้ใหญ่

มาต่อกันเลยนะ ห่างหายไปหลายวันเพราะหนีไปฮันนีมูนมา มีคนถามว่าหลังงานแต่งแล้ว บล็อกนี้จะเป็นยังไงต่อ จะปิดตัวลงไหม ไม่ปิดล่ะค่ะ บล็อกนี้ก็ยังมีหน้าที่เป็นสื่อแห่งความรักของโบว์กะแอนต่อไปจ้า มาต่อเรื่องวันงานแต่งให้เสร็จนะคะ โบว์จะได้รีบโพสต์รูปฮันนีมูนต่อ … … … ที่บอกว่าวัยรุ่น เพราะคนแถวนั้น (ปทุมธานี) บอกว่างานแต่งงานวัยรุ่นมากค่ะ เออ วัยรุ่นก็วัยรุ่น.. ถามแอนว่าวัยรุ่นตรงไหน แอนบอกว่าภาพรวมทั้งหมด การจัดซุ้ม ตกแต่งงาน เพลงที่นักร้องร้อง ตัดเค้ก โยนดอกไม้ อ๋อ รวมถึงพิธีกรหัวฟู ดีเจสนุกเกอร์และยัยส้มคนงามด้วย แหม ถ้าให้มาเจอวันที่ปาร์ตี้ที่ร้านจิต เค้าจะว่ากันว่าไงบ้างเนี่ย (ทั่นประธานคงเหวอ ไม่กล้าลงจากรถมาเดินดูตลกในงานชัวร์แหละจ้ะ-แอน) หลังจากถ่ายรูปหน้างานแล้วก็เริ่มมีพิธีการบนเวที เชิญบ่าวสาว และพ่อแม่เจ้าสาว เจ้าบ่าวขึ้นเวที ขอบคุณ 2 พิธีกรนะ แต้งสะกิ้วมากๆ เลยเพื่อนเลิฟ ไอ้ส้มสูงเท่าไหล่สนุกเกอร์เลย (เอาไว้เล่นมุก เอ๊ะนังส้ม.. นี่เอ็งสูงเท่าไหล่ นะ? ได้เลย-แอน) ตอนเดินเปิดตัว แหม เท่เหมือนกันนะเนี่ย (อ้าวแน่นอน รัศมีเจ้าบ่าวเป่งประกายขนาดนั้น-ไม่ได้พิมพ์ผิดนะ-แอน)

วันที่ 9 เพื่อนเจ้าสาว เพื่อนเจ้าบ่าวที่โรงเรียนโบว์มากันเยอะมาก ประหนึ่งงานเลี้ยงรุ่น ตอนแรกจะชวนไปงานปาร์ตี้วันที่ 1 พ.ย. แต่ซาวเสียงส่วนใหญ่ ไอ้พวกนี้มันบอกว่าไม่ไป ไกลบ้าน เลยบอกว่าจะมาวันนี้ เดี๋ยวไฟล์ต้นฉบับข้าพเจ้าจะส่งให้อีกทีนะ

ถ้าจะนับวันแต่งงานจริงๆ ของโบว์กะแอน ก็ต้องนับวันที่ 9 พ.ย.51 เพราะถือว่าเป็นวันที่แต่งจริงตามหลักศาสนา พิธีกรรม จารีต ศีลธรรมประเพณีเอย และเป็นวันที่ผู้ใหญ่ของทั้ง 2 ฝ่ายร่วมรับรู้ อย่างเป็นทางการ (เน้นจังเลย ๕๕-แอน) วันนั้นพวกน้องๆ ที่มาช่วยงานก็มานอนค้างที่บ้านกันตั้งแต่คืนก่อนหน้า โบว์ตื่นตี 4 แต่งหน้าเองตามยถากรรม ชุดก็แม่ตัดให้เหมือนเคย แอนใส่เสื้อชมพูสีแปร๋นแหลน มีแต่คนบอกว่า รับรองสีเสื้อเจ้าบ่าวไม่เหมือนใครในประเทศไทยแน่ๆ พอตี 5 กว่าๆ แม่ก็ให้ไหว้เจ้า ไหว้บรรพบุรุษและศาลพระภูมิหน้าหมู่บ้าน คอนเซ็ปต์เดิมคือ แค่พ่อแกแม่ฉันก็พอ มากันน้อยๆ จะได้ไม่รุงรังและหลายเรื่อง แต่ไปๆ มาๆ ก็เบรกแตก ญาติโยมมากันเต็มบ้าน นับได้ 30-40 คนได้มั๊งเนี่ย 6 โมงเช้าก็ไปนิมนต์พระมาที่บ้าน อู๋ฟ้าถ่ายรูปให้เหมือนเคย ตอนตักบาตรไม่ต้องห่วงเรื่องมือใครอยู่บนมือใครอยู่ล่าง เพราะหลวงพ่อบอกว่า ไม่ต้องเกี่ยงกัน คนนึงถือบาตรคนนึงตักข้าว คนจะเป็นสามีภรรยากันมันต้องช่วยเหลือกันคนละหน้าที่ ไม่ใช่มาแย่งกันเป็นใหญ่ (แนวความคิดแบบนี้ถูกใจผมมากครับ หลวงพ่อวัยรุ่นดี-แอน) สรุปโบว์เลยจับทัพพีคนเดียวเลย

ตอนไปกระบี่กะเพื่อนพี่น้องในฟอนต์เมื่อเดือนมีนาที่ผ่านมา ก็กะว่าจะถ่ายมิวสิกคู่กันสองคน โดยร้องเพลง “ดาหลา” แล้วก็ไม่ว่าจะไปไหน ไปกินเตี๋ยวกินติมที่ไหน ก็ “ว่าจะ” ถ่ายเราสองคนยืนตัวเล็กๆ แล้วขยับปากร้องเพลงกัน แล้วเอามาตัดต่อให้มันหลากหลายๆ หน่อย ที่ไหนได้พอแกะแผ่นออกมาดู เฮ้ย ทำไมมันดูน่าเบื่อขนาดนี้เนี่ย นึกถึงตอนที่เราไปดูพรีเซนต์งานแต่งตามโรงแรมของเพื่อนหรือพี่แต่ละคน พอถึงตอนดนตรีพรีเซนต์ขึ้นฉายบนจอเนี่ย แขกก็จะเริ่มคุยกัน และอาศัยจังหวะตอนที่ไฟมันหรี่นั้น ตักกุ้งในจานกินซะเลย! (นิสัยส่วนตัว :30:) เออเนอะ.. ทำไมพรีเซนต์มันต้องย้าวยาว และโรแมนติกเว่อร์ซะขนาดนั้น ในเมื่อในชีวิตจริงเราก็ไม่ได้จะต้องย้อนรำลึกความหลังหรือซึ้งอะไรกันมากมาย ดังนั้นโครงการที่ว่าจะทยอยถ่ายภาพคู่ร้องเพลงแล้วเอามาตัดต่อเรียงกันจึงพับไป เปลี่ยนเป็นการเล่าเรื่องด้วยการ์ตูนแทน และหาวิธีหลอกบังคับให้คนตั้งใจดูให้ได้ ไอ้วิธีคิดแบบนี้นี่ ดูแล้วเหมือนทำเว็บส่งลูกค้ายังไงก็ไม่รู้สิ แต่คิดได้ก็คิดไป ตอนนั้นพอจะทำเข้าจริงๆ ก็ไม่ค่อยมีเวลาแฮะ! เพราะยิ่งใกล้งานแต่งเท่าไหร่ งานเว็บก็ดันยิ่งกระชั้นเข้ามาเหมือนกัน เลยต้องแบ่งไปทำงานหาเงินก่อน จนมาถึงช่วงท้ายๆ ใกล้ๆ งานแต่งแล้ว ก็เลยค่อยมานั่งอัดเสียง(ไม่กล้าอัดตอนคนอยู่เยอะๆ ด้วย.. เขิน) แล้ววาดการ์ตูนลงไป ออกมาเป็นพรีเซนต์แนวการ์ตูนสารคดีสั้นๆ แค่ ๓ นาทีก็จบแล้ว เห็นมะ สั้นจริงๆ ระยะเวลาเท่านี้นี่วัดจากความอดทนในการตั้งใจดูของตัวเองล้วนๆ เลยนะครับ และแล้ว พอเสร็จสรรพ ก็ออกมาเป็นแบบนี้ครับ! […]