Tag: งานแต่งงาน

งานฉลองแต่งงาน โบว์แอนจัดที่โรงเรียนอนุบาลปทุมธานี วันงานโบว์ไปถึงช้า (จริงๆก็ไม่ช้านะแขกมาเร็วกันเอง) แขกมากันตั้งแต่ 5 โมงครึ่ง โบว์ไปถึง 6 โมง แฮร่ แต่ก็ไม่มีปัญหา แม่รับแขกไปก่อน แอนบอกเปิดตัวไม่เท่เลย เพราะโบว์ลงรถวิ่งถกกระโปรงเข้างาน โบว์ว่าเท่จะตาย มาดูในรูปพบว่าเจ้าบ่าวกะแม่เจ้าสาวถ่ายรูปกันไปเยอะมาก เจ้าสาวมาแล้วคร้าาาา มาช้ายังดีกว่าไม่มานะ วันที่ 1 ตอนปาร์ตี้กะเพื่อน ไม่ได้ถ่ายรูปคู่เลย เพราะคนแยะมาก วันนี้เลยตั้งใจถ่ายมาก ผลออกมาน่าพอใจ รูปคู่แยะมาก กับคุณนลินฟ้า (แม่ข้าพเจ้าเอง) วันนี้เจ๊แกเด้งมาก ที่โบว์ไปช้าเพราะพี่อ้อมแต่งหน้าให้เจ๊แกเนี่ยแหละ ถัดมาเป็นน้าเมฆและโมนามาเฟีย ไอ้เฟียถ่ายรูปขึ้นชะมัด วันนี้ 2 แม่ แม่โบว์กะแม่แอนพร้อมใจกันแดงเลย ปกติโบว์กะแม่และน้าดาวเนี่ย หอมกันตลอดเวลา วันนั้นเทรนหอมแก้มฮิตกว่าเดิม หอมกันใหญ่เลย ชอบเซ็ตนี้มาก ดูมีชีวิตสุดๆ พวกไอ้ตั๊ก ข้าว แนน พอมาอยู่รวมกันเนี่ย ทำให้คนอื่นยิ้มได้จริงๆ ครูโอ๊ะก็เป็นไปกะเค้าด้วย มีซุ้มหน้างานก็ดีนะ ถ่ายรูปกันสนุกสนานมากเลย รูปเยอะมากเดี๋ยวมาต่อตอนหน้านะ งานนี้ก็ไม่มีอะไร โบว์จัดดับพี่บี เมจิกเวดดิ้ง […]

ถ้าจะนับวันแต่งงานจริงๆ ของโบว์กะแอน ก็ต้องนับวันที่ 9 พ.ย.51 เพราะถือว่าเป็นวันที่แต่งจริงตามหลักศาสนา พิธีกรรม จารีต ศีลธรรมประเพณีเอย และเป็นวันที่ผู้ใหญ่ของทั้ง 2 ฝ่ายร่วมรับรู้ อย่างเป็นทางการ (เน้นจังเลย ๕๕-แอน) วันนั้นพวกน้องๆ ที่มาช่วยงานก็มานอนค้างที่บ้านกันตั้งแต่คืนก่อนหน้า โบว์ตื่นตี 4 แต่งหน้าเองตามยถากรรม ชุดก็แม่ตัดให้เหมือนเคย แอนใส่เสื้อชมพูสีแปร๋นแหลน มีแต่คนบอกว่า รับรองสีเสื้อเจ้าบ่าวไม่เหมือนใครในประเทศไทยแน่ๆ พอตี 5 กว่าๆ แม่ก็ให้ไหว้เจ้า ไหว้บรรพบุรุษและศาลพระภูมิหน้าหมู่บ้าน คอนเซ็ปต์เดิมคือ แค่พ่อแกแม่ฉันก็พอ มากันน้อยๆ จะได้ไม่รุงรังและหลายเรื่อง แต่ไปๆ มาๆ ก็เบรกแตก ญาติโยมมากันเต็มบ้าน นับได้ 30-40 คนได้มั๊งเนี่ย 6 โมงเช้าก็ไปนิมนต์พระมาที่บ้าน อู๋ฟ้าถ่ายรูปให้เหมือนเคย ตอนตักบาตรไม่ต้องห่วงเรื่องมือใครอยู่บนมือใครอยู่ล่าง เพราะหลวงพ่อบอกว่า ไม่ต้องเกี่ยงกัน คนนึงถือบาตรคนนึงตักข้าว คนจะเป็นสามีภรรยากันมันต้องช่วยเหลือกันคนละหน้าที่ ไม่ใช่มาแย่งกันเป็นใหญ่ (แนวความคิดแบบนี้ถูกใจผมมากครับ หลวงพ่อวัยรุ่นดี-แอน) สรุปโบว์เลยจับทัพพีคนเดียวเลย

ตอนไปกระบี่กะเพื่อนพี่น้องในฟอนต์เมื่อเดือนมีนาที่ผ่านมา ก็กะว่าจะถ่ายมิวสิกคู่กันสองคน โดยร้องเพลง “ดาหลา” แล้วก็ไม่ว่าจะไปไหน ไปกินเตี๋ยวกินติมที่ไหน ก็ “ว่าจะ” ถ่ายเราสองคนยืนตัวเล็กๆ แล้วขยับปากร้องเพลงกัน แล้วเอามาตัดต่อให้มันหลากหลายๆ หน่อย ที่ไหนได้พอแกะแผ่นออกมาดู เฮ้ย ทำไมมันดูน่าเบื่อขนาดนี้เนี่ย นึกถึงตอนที่เราไปดูพรีเซนต์งานแต่งตามโรงแรมของเพื่อนหรือพี่แต่ละคน พอถึงตอนดนตรีพรีเซนต์ขึ้นฉายบนจอเนี่ย แขกก็จะเริ่มคุยกัน และอาศัยจังหวะตอนที่ไฟมันหรี่นั้น ตักกุ้งในจานกินซะเลย! (นิสัยส่วนตัว :30:) เออเนอะ.. ทำไมพรีเซนต์มันต้องย้าวยาว และโรแมนติกเว่อร์ซะขนาดนั้น ในเมื่อในชีวิตจริงเราก็ไม่ได้จะต้องย้อนรำลึกความหลังหรือซึ้งอะไรกันมากมาย ดังนั้นโครงการที่ว่าจะทยอยถ่ายภาพคู่ร้องเพลงแล้วเอามาตัดต่อเรียงกันจึงพับไป เปลี่ยนเป็นการเล่าเรื่องด้วยการ์ตูนแทน และหาวิธีหลอกบังคับให้คนตั้งใจดูให้ได้ ไอ้วิธีคิดแบบนี้นี่ ดูแล้วเหมือนทำเว็บส่งลูกค้ายังไงก็ไม่รู้สิ แต่คิดได้ก็คิดไป ตอนนั้นพอจะทำเข้าจริงๆ ก็ไม่ค่อยมีเวลาแฮะ! เพราะยิ่งใกล้งานแต่งเท่าไหร่ งานเว็บก็ดันยิ่งกระชั้นเข้ามาเหมือนกัน เลยต้องแบ่งไปทำงานหาเงินก่อน จนมาถึงช่วงท้ายๆ ใกล้ๆ งานแต่งแล้ว ก็เลยค่อยมานั่งอัดเสียง(ไม่กล้าอัดตอนคนอยู่เยอะๆ ด้วย.. เขิน) แล้ววาดการ์ตูนลงไป ออกมาเป็นพรีเซนต์แนวการ์ตูนสารคดีสั้นๆ แค่ ๓ นาทีก็จบแล้ว เห็นมะ สั้นจริงๆ ระยะเวลาเท่านี้นี่วัดจากความอดทนในการตั้งใจดูของตัวเองล้วนๆ เลยนะครับ และแล้ว พอเสร็จสรรพ ก็ออกมาเป็นแบบนี้ครับ! […]