เคยไหมครับที่ฟังเพลงอะไรครั้งแรกแล้วรู้สึกว่า “เฮ้ย นี่แหละวะ เพลงของกู” ย้ำอีกทีนะครับว่าเป็นการฟังครั้งแรก ไม่ใช่ครั้งที่สองที่สาม ที่คลื่นวิทยุเปิดกรอกหูย้ำๆ จนรู้สึกว่า “เอาวะ เพราะก็ได้วะ” ..และเพลงนี้ ของ Groove Riders ก็ทำได้ (อ่านเนื้อเพลงได้จาก MusicATM จ้ะ)
เมื่อปลายปีที่ (ธันวา 50) ขับรถไปไหนกันก็ไม่รู้ แล้วคุยกันเรื่องบีกับเต้ย มันจะหมั้นกันเดือนหน้า แล้วก็จะแต่งกันเดือนสิงหา… เฮ้ยไรว้า บีเนี่ยเป็นเพื่อนรักโบว์ ซึ่งโบว์กะแอนเป็นพ่อสื่อแม่สื่อให้เป็นแฟนกับเต้ย อะไรกันเนี่ย ได้ไงเนี่ย คบกันที่หลังเราแล้วจะมาแซงได้อย่างไร แอนเลยชวนว่า เราแต่งกันเลยไหม แต่งมันเดือนหน้าเลย (ม.ค.51) คุยกันไปคุยกันมา โบว์ก็เขินไปเขินมา สรุปว่าเราคงต้องแต่งกันได้แล้วแหละ งั้นแต่งปลายปี 51 เลย เนี่ยแหละบทสนทนาขอแต่งงานของแอน เรา 2 คนคบกันมานานแล้ว 8 ปีแล้วเนี่ย ไอ้เรื่องขอแต่งงานแบบในละคร คุกเข่าท่ามกลางบรรยากาศโรเมนติกก็คงไม่มี ไอ้ครั้นแอนจะเอาแหวนแต่งงานซ่อนไว้ในไอติมแบบพระเอกเกาหลีก็คงไม่ดีแน่ เพราะโบว์คงตะกละ กินแหวนลงท้องเป็นแน่แท้ (โบว์บ้ากินไอติมมากครับ/แอน) แต่ขนาดว่าไม่ได้ขอแต่งงานโรแมนติกขนาดนั้น โบว์ก็เขินแทบแย่เหมือนกันนะเนี่ย “แค่มองดอกไม้แล้วยิ้ม บอกเธอด้วยรอยยิ้มว่ารักเธอหมดใจ แต่ฉันกลับดอกไม้เป็นพันธุ์อะไร มันมาจากไหน แค่มองดูฝนก็เพ้อ บอกเธอคู่กับฉันแล้วร้องไห้ออกมา แต่ฉันกลับมองดูฟ้าที่มีหยาดฝน บนความสงสัย ก็เป็นแบบนี้ตั้งนาน ต่างกันตรงที่หวานลึกซึ้งไม่เหมือนกัน ก็เป็นแบบนี้ทุกวันอย่างนั้น… ถึงเราจะแตกต่าง แต่ก็มีบางอย่างที่เรานั้นมีเหมือนกันนะ ก็ทุกคืนและทุกวันมีแต่รัก… ฮู วา ฮู วา […]